Moeder 'zijn' is het móóiste wat er is... ECHT NIET !

Ik weet het nog goed, ik wilde mama worden!

Het leek me dé bezegeling op een forever love.
Niks kon ons huwelijk zóveel mooier maken dan een kindje samen.

Ik zou noooooooit meer hetzelfde zijn !

Maar dát wist ik toen nog niet...

Dit is mijn verhaal over hoe ikzelf maar óók mijn leven veranderde na het moeder worden.

Over tranen van vreugde maar ook van pijn en verdriet.

• Wanneer en waarom wil je na een horror bevalling én borstontsteking nog een kindje?
• Wat is roofbouw plegen op je lichaam precies ?
• Hoe overleef je een huilbaby ?

• Hoe overleef je 2 post partum depressies ? ( 1 had genoeg geweest, believe me ) 

• En als klapper op de vuurpijl... Hoe overleef je JEZELF ?

Lang leve de hormonen !

(Doe mij maar balans alstublieft!)

(Deel 1)

Artikelen lezen...
Boekjes kopen...
Chinese horoscoop erbij..

Het was geen liefde meer bedrijven nee...

Het meest charmante was nog wel om nadien met je benen omhoog te blijven liggen, (jah lach maar, ik ben zéker niet de enige!)

Eindelijk, het moment!  Jeeeeeeej, een test kopen.

Uh ik bedoel TESTEN kopen!
Opeens lagen er 8 postitieve testen naar me te kijken.
Slik!
Is het écht zo?

Een vriendin van me zei: "Muriel, hoe duidelijk wil je het hebben?, een beetje zwanger bestaat niet!")

Wat een feest!

Zo'n flapuit als dat ik ben, kon ik natuurlijk mijn mond niet houden.
Super blij, enthousiast en hélemaal klaar voor het grote avontuur, had ik in week 5 van de zwangerschap zo'n beetje al de hele babykamer ingericht.. ;)

Let's do this!

Maar toen... steekje hier, steekje daar, toch elke keer weer die slip checken of het allemaal nog wel bleef zitten..

Toen begon het al ! ...

Zodra je weet dat je het bij je draagt, wil je het niet meer kwijt!

NEVER !!! 

En DAT is dus het mooiste aan het hele moederschap!

De verbinding met je kind!

... Moeder 'willen' zijn,
...het 'willen' zorgen voor...

Het moeder 'zijn' op zichzelf staand, is een keiharde, vermoeiende, fysieke maar ook zenuwslopende job waarbij je keer op keer moet anticiperen op de situatie en dus vaak ten koste gaat van je eigen energie.

Het moeder 'willen' zijn, maakt het mooi...

De onvoorwaardelijke liefde die je voelt alsof het nooit anders is geweest, er altijd willen zijn en willen behoeden!

En dat gaat dus niet..

Vanaf het moment dat je weet dat je jouw kindje draagt, word je verplicht om 'los te kunnen laten'.

Je moet maar afwachten hoe het loopt.
Het kan alle kanten op, je wordt een soort toeschouwer van je eigen leven.
Normaal gesproken heb ik graag alle touwtjes in handen, (van A tot Z staat onder mijn supervisie... )

Die vlieger ging dus niet meer op...

Zo werd ik vanaf week 7 tot aan week 20 echt gigantisch misselijk!
Ik functioneerde niet meer in mijn werk, ik voelde me bezwaard en ellendig..

Elke dag raakte ik mezelf een beetje meer kwijt...

Daar bovenop kwam nog eens bekkeninstabiliteit, en tegen het laatste begon ik op te zwellen als een olifant.
Vervolgens ging mijn bloeddruk raar doen met als resultaat allerlei toeters en bellen in het ziekenhuis, bloeddrukverlagers, wee-opwekkers, aderontstekingen door alle infusen, koortsstuipen tijdens het inleiden, om vervolgens met 39 graden koorts een hele dag lang weeën op te moeten vangen die geen fuck gedaan hadden!

Aan het einde van de dag was daar dan eindelijk wat pijnbestrijding (mocht geen ruggenprik met hoge bloeddruk)

Hierdoor had ik enkel geen kracht meer om te persen..

Mijn kind MOEST eruit!

Hij had koorts én in het vruchtwater gepoept! De hartslag liep terug..

Geen tijd voor de OK.. 

Ik hoor geschreeuw van de gynaecoloog:

"DUW DUW DUW.." !

Ik zie alle slangetjes van mijn infusen rood worden.. ik perste zó hard dat ik mijn bloed meeduwde naar buiten.

"We moeten knippen"

...hoorde ik ergens in de verte...

RATS, het was al gebeurd.. (dat viel dan wel weer mee..)

HOP vaccuumpomp erin en trekken maar.
Ik zie mijn gynaecoloog met 1 been tegen het bed aan staan..

Met grof geweld werd dan eindelijk mijn doodzieke zoon op mijn buik gelegd.

Dat moment vergeet ik nooit meer, een glibberig warm hoopje mens werd (eventjes) op mijn buik gelegd en keek me met zijn gitzwarte grote kijkers aan op een manier alsof hij wilde zeggen: "Moest dat nou??? Waarom wil je mij hier?"

Als een gek werd hij naar de kinderafdeling gebracht..
Kind mee, man mee...
Lig je dan!

Aan flarden geknipt, doodziek en zonder échte vreugde...

Na al die inzet die je hebt getoond...

Naai me dan maar dicht!

Elke steek voelde ik, ik hoor mezelf nog zeggen.. "hoeveel hechtingen zet u?",
..."Genoeg", was het antwoord.

Inmiddels was het al midden in de nacht toen ik weer heerlijk fris gebadderd op de kamer was gebracht.
Kind en man waren gelukkig ook weer gearriveerd.

Na heerlijk gekroeld te hebben met mijn kersverse zoon, wilde de zuster hem meenemen naar de babykamer..
Uhh, ik wist het niet goed.. ja doe maar?

Ik hoorde al die kleine kikkertjes krijsen en krijsen, door merg en been ging het...

O no, dacht ik! Mooi niet, dan slaap ik toch maar niet?

Ik wilde een kindje, dan zorg ik ook voor mijn kindje !

Waar zit die rode knop? Zusterrrrr?

Terug mijn kind!

Ik zeg TERUG mijn kind !!!
MIJN kind!

...... Volgende keer:

Alles over die helse "dag 4" :

• Stuwing & babyblues...

Waarom is een bevalling alleen nog niet genoeg?
Moet je dan écht eerst helemaal ten gronde?